دلم برای کسی تنگ است
که آفتاب صداقت را به
به مهمانی  گل ها ی باغ  می آورد
و گیسوان بلندش را
به باد ها می داد
ودست های سپیدش را
به آب می بخشید

دلم برای کسی تنگ است
که‌ ان دو نرگس جادو را
به عمق آبی دریای واژگون می دوخت
و شعر های خوشی
چون پرنده ها می خواند

دلم برای کسی تنگ است 
 که چون کبوتری معصوم
دلش برای دلم می سوخت
و مهربانی خود را نثار من
می کرد
..............
کسی که بی من ماند
کسی که با من نیست
کسی........
دگر کافی است
حمید مصدق